Ρεπορταζ: Ρούχα από 1 ευρώ

Στο Kilo Shop μπορείς να βρεις second hand και vintage ρούχα σε μεγάλη ποικιλία και απίστευτες τιμές. Έχει πάνω από 9000 κομμάτια και μπορείς να βρεις γυναικεία και αντρικά, χειμερινά και καλοκαιρινά, αξεσουάρ, παπούτσια, γυαλιά, κοσμήματα ακόμα και νυφικά. Μπορείς να ανακαλύψεις και επώνυμα ρούχα σε πολύ χαμηλές τιμές. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ψάξεις να βρεις αυτό που θέλεις και να το ζυγίσεις. Η τιμή του εξαρτάται από το χρώμα που έχει το ταμπελάκι.

Το Kilo Shop άνοιξε τον Απρίλιο του 2013 και είναι παράρτημα του κεντρικού καταστήματος που βρίσκεται στο Παρίσι. Έχει και στο Άμστερνταμ και τώρα τελευταία άνοιξε στο Τόκιο. Το εμπόρευμα ανανεώνεται κάθε εβδομάδα και αν είσαι υπομονετικός σίγουρα θα βρεις κάτι που θα σου αρέσει. Στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαδεδομένο το κίνημα του second hand ρούχου και στην αρχή στον κόσμο φαινόταν περίεργο πώς γίνεται να ψωνίζεις ρούχα με το κιλό. Πολύ γρήγορα διαδόθηκε η φήμη του Kilo Shop και πλέον έχει πιστούς πελάτες.

το Reporter γίνεται PARADROMOS

Αλλάζουμε. 
Μεγαλώνουμε. 
Ενηλικιωνόμαστε.
Και από blog γινόμαστε site.

Απόψεις, γνώμες και ιδιοτροπίες 
θα πάρουν τον δρόμο τους.
Τον παράδρομό τους.

Σύντομα στο διαδίκτυο.

Μπες κι εσύ στην ομάδα μας. Στείλε μας το κείμενο-άποψή σου inbox

Σεβασμός στο καφάσι - γράφει o Νικόλας Γιατρομανωλάκης

Όποιος έχει σκύλο ξέρει ότι η πρωινή βόλτα γίνεται σχεδόν μηχανικά, ενώ ακόμα μισοκοιμάσαι. Βγάζεις τον σκύλο βόλτα, ενίοτε σε βγάζει αυτός, του μουρμουράς να μην σε τραβολογάει, μαζεύεις ό,τι πρέπει να μαζευτεί και προσπαθείς παράλληλα να ξυπνήσεις. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται καθημερινά και σιγά-σιγά μαθαίνεις όχι μόνο τη δική σου ρουτίνα αλλά ολόκληρης της γειτονιάς σου.

Μέρος της δικής μου ρουτίνας είναι να παρακολουθώ το τελετουργικό με το καφάσι: Απέναντι από ένα καφέ, από αυτά στα οποία συχνάζει η μισή Βουλή και όπου αν στήσεις αυτί γράφεις μια ωραιότατη παραπολιτική στήλη και βγάζεις το ψωμάκι σου στην εφημερίδα, υπάρχει μια αυτεπαγγέλτως ρεζερβέ θέση στάθμευσης, καπαρωμένη με ένα πλαστικό καφάσι.

Οι Τοξικοί - γράφει η Κατερίνα Παπαστεργίου

Γύρω μας, ανάμεσα μας, δίπλα μας, είναι οι γνωστοί άγνωστοι, πιθανόν να είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τους άλλους σαν τοξικούς. Τα χαρακτηριστικά δυσδιάκριτα είναι εκείνα που με γυμνό μάτι δεν γίνονται ορατά, σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως σου τρώνε δύναμη, σου ρουφάνε ενέργεια και με μια ολιγόλεπτη συναναστροφή μαζί τους σε καταντούν κουρέλι. Μισούν την μιζέρια και την κλάψα και σου το εκμυστηρεύονται μέσα σε κλίμα βαρύ, εκείνο της υπερβολής που είναι το ίδιο δραματικό όσο η διάθεση τους. Πιστεύουν πως εκείνος που δεν δείχνει την πρέπουσα προσοχή για τις ζωές των άλλων, που δεν θέλει να μαθαίνει όσα συμβαίνουν τι και αν τα βλέπει και τα ακούει, εκείνος που δεν ιντριγκάρει, δεν προκαλεί με την ναρκισσιστική συμπεριφορά του είναι ο πιο βαρετός της παρέας.

What the fuck?

Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να κάνουμε μια δουλειά, την οποία την αναθέτουμε σε 2 υπαλλήλους με διαφορετικό εργασιακό καθεστώς.

Ένας ιδιώτης θα κάνει τη δουλειά με ένα κόστος Χ. 

Θα προσπαθήσει να κάνει τη δουλειά γρήγορα και όσο καλύτερα μπορεί, ώστε να ξαναέχει δουλειά και να τον προτιμήσει ο πελάτης. 

Καραθεοδωρή και Αινστάιν - του Χ. Βάρβογλη

Μια από τις πιο διαδεδομένες επιστημονικές πληροφορίες στο Διαδίκτυο είναι ότι ο μεγάλος έλληνας μαθηματικός Καραθεοδωρή «βοήθησε», κατά κάποιον τρόπο, τον Αϊνστάιν στη διατύπωση της Θεωρίας της Σχετικότητας. Εχει άραγε η αντίληψη αυτή κάποια βάση; Η πρόσφατη δημοσίευση των αρχείων του Αϊνστάιν από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ μού έδωσε την ευκαιρία να αναζητήσω την αλήθεια μέσα από τα σωζόμενα γραπτά ντοκουμέντα, κυρίως την αλληλογραφία των δύο επιστημόνων. Τα ντοκουμέντα αυτά, που έφθασαν στα χέρια μου χάρη στη βοήθεια της κυρίας Μπάρμπαρα Βολφ του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ και μεταφράστηκαν από τον συνάδελφο στο ΑΠΘ Νίκο Στεργιούλα, αποτελούνται από έξι επιστολές του Καραθεοδωρή προς τον Αϊνστάιν, τέσσερις επιστολές του Αϊνστάιν προς τον Καραθεοδωρή και την περίληψη μιας ανακοίνωσης του Καραθεοδωρή στην Πρωσική Ακαδημία Επιστημών.

Θα κατεδαφιστούν μόνο τα ακατοίκητα

Πιθανότατα θα καθυστερήσει η μετεγκατάσταση των ρομά από τον καταυλισμό του Χαλανδρίου, καθώς σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των εμπλεκομένων, αποφασίστηκε να διερευνηθεί το θέμα εκ νέου. Νωρίτερα επικράτησε ένταση με τους  Ρομά να έχουν ανάψει φωτιά σε κάδους και την κυκλοφορία στη λεωφόρο Μεσογείων διεξάγεται με προβλήματα. Προς το παρόν θα κατεδαφιστούν μόνο τα δώδεκα ακατοίκητα χτίσματα. 

Μήτσος το σαμιαμίδι - γράφει η Ιωάννα Πορτοκάλη

Μου συνέβη ένα περιστατικό που θέλω πάρα πολύ να σας το πω. Μη τρομάζετε καλέ μόλις με βλέπετε! Είμαι μικρό και άκακο. Μπορεί να φαίνομαι λίγο σιχαμερό αλλά δεν φταίω! Έτσι γεννιόμαστε. Κατ’ αρχήν να συστηθώ. Είμαι ο Μήτσος το σαμιαμίδι. Είμαι περίπου 15cm μαζί με την ουρά και σπανίως θα βρείτε το είδος μου σε μεγαλύτερα μεγέθη. Τα δάχτυλά μου έχουν βεντούζες αλλά και νύχια τα οποία με κάνουν κορυφαίο αναρριχητή. Υπάρχουμε παντού και περισσότερα στα νησιά. Το δέρμα μου είναι ημιδιαφανές και το χρώμα μου αλλάζει ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες. Τρώω έντομα και μικρά αρθρόποδα και η ωραιότερη λιχουδιά μου είναι τα έντομα που έλκονται από τα φώτα. Είμαι νυχτόβιο παρ’ όλο που βγαίνω και την ημέρα για κυνήγι και ζω μέσα σε σπίτια, σε χαλάσματα και γενικά όπου μπορώ να βρω κατάλληλη κάλυψη.

Δίδυμοι Πύργοι και... δίδυμη συμφορά του Λεωνίδα Ματθαίου

11η Σεπτεμβρίου. Ένας αναστεναγμός και μια ελπίδα. Δίδυμη μέρα φέτος. Η μέρα που σαλεύουν ξανά τα κοιμισμένα γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο ολάκερο και έμελλαν να νοηματοδοτήσουν τη συνέχεια της Ιστορίας. Η μέρα που πριν από δεκατρία χρόνια σε κάθε γωνιά του πλανήτη έφτασαν οι μυρωδιές της σκόνης, της καμμένης σάρκας, του ολέθρου. Πατώντας πάνω σε τρεις χιλιάδες πτώματα κι έναν αδαή λαό, η Ανθρωπότητα αποφάσισε να γδυθεί τα παλιά της φορέματα και να βαδίσει γυμνή σε αγκαθώδη μονοπάτια δίχως επιστροφή, βουτηγμένα στο σκοτάδι. Η μέρα που τα κουδούνια αντιλαλούν ξανά και οι κακόγουστες αίθουσες των ελληνικών σχολείων θα γεμίσουν για την αρχή μιας νέας χρονιάς, η οποία αναμένεται το ίδιο φλογερή με την προηγούμενη, ανατριχιαστική όπως οι ταινίες του Χίτσκοκ, μα και γλυκιά όπως οι αξέχαστες μουσικές των Beatles

3η Σεπτέμβρη 2014. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, κάποτε, κάποιον καιρό - γράφει ο Θανάσης Παπαδημητρίου

Τουλάχιστον μειδίαμα προκαλεί το άκουσμα του, απαγορευμένου πλέον για το ΠΑΣΟΚ, τραγουδιού του Ανδριόπουλου.

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι (αυτό παίζει), άλλες ανάγκες, άλλα κοινωνικά και πολιτικά ζητούμενα. Έλα όμως που ζούμε στην Ελλάδα και στα χθεσινοβραδινά τρομοδελτία είχαν λόγο και οχλοβοή φαντάσματα του παρελθόντος, που κατέστρεψαν το παρόν μας και υποθήκευσαν το μέλλον μας.

«Παπανδρέου, Παπανδρέου ….» και οι ψυχίατροι σήκωσαν τα χέρια.

Μια χούφτα παλιάς κοπής αλαλάζοντες πρασινοφρουροί προσπαθούν να αναστήσουν τον Λάζαρο, αγνοώντας προφανώς ότι, άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο τα αγαπησιάρικα θρησκευτικά παραμυθάκια.

Σιχασιά, λύπηση και λίγος προβληματισμός, λίγος, όσοι και οι πάσχοντες από την ανίατη πρασινοφρουρίτιδα.

Βενετία 3-09-2014 - γράφει ο Ακίνδυνος Γκίκας

Η Βενετία μια πόλη του ιταλικού βορρά χτισμένη εκεί στην κλειστή λεκάνη της Αδριατικής.

Μια πόλη που παρόμοιά της δεν υπάρχει. Η πόλη των δόγηδων που ποτέ της δεν ενοχλήθηκε από τους μηχανικούς ήχους των αυτοκινήτων ούτε και ένοιωσε την μανία της κυκλοφορίας τους... Ο μόνος θόρυβος μηχανής είναι αυτός των εσωλέμβιων που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες στα δαιδαλώδη κανάλια της...

Η πόλη που δεν σ’ αφήνει να ζήσεις τον "έρωτα" παρά μόνο αν "χαιδέψεις" περπατώντας, το "κορμί της"...

"Ένα περήφανο..." - γράφει η Ιωάννα Πορτοκάλη

Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό. Είμαι κάτι συνηθισμένο όπως όλοι όσοι ανήκουν στο σινάφι μου. Η ζωή μου όλη είναι μια προσπάθεια για την επιβίωση. Ζω στο δρόμο. Εκεί γεννήθηκα. Η μάνα μου με φρόντισε και έμεινε δίπλα μου μέχρι να μάθω να στέκομαι μόνο μου στα πόδια μου. Έπρεπε να με αφήσει. Έτσι γίνεται με εμάς. Από το πρωί μέχρι το βράδυ σκληρός ο αγώνας. Πολλοί οι κίνδυνοι γύρω μου. Ανοίγω τα μάτια μου το ξημέρωμα, αγναντεύω την ανατολή του ηλίου και ξεκινώ για την αναζήτηση τροφής. Προτιμώ κυρίως τα πάρκα. Ένας από τους κινδύνους που αποκλείω εκεί είναι τα αυτοκίνητα. Παρακολουθώ τους ανθρώπους να περνούν, άλλοι βιαστικοί, άλλοι να κάνουν τη γυμναστική τους. Γονείς που πάνε βόλτα τα παιδάκια τους. Παιδιά που τρέχουν από εδώ και από εκεί κρατώντας το κολατσιό τους. 

« Ζητείται κίνητρο » - γράφει η Κατερίνα Παπαστέργιου

Κίνητρο, όραμα, ελπίδα αυτές οι λέξεις είναι καρφωμένες στο μυαλό και δεν λένε να φύγουν ίσως ότι σου λείπει και ποθείς διακαώς να πηγαίνει επί τούτου και να τρυπώνει σε αυτό. Ένας αυτόματος μηχανισμός που ενεργοποιείται να ψάχνει τα γιατί στις χαμένες αυτές λέξεις. Και αυτή η δύναμη που εξαντλείται και σώνεται από μόνη της, έτσι όπως έρχεται φεύγει, αυτή που σε κρατά ζωντανό και δραστήριο, αυτή που δεν σε αφήνει να παραιτηθείς από την προσπάθεια να παραμείνεις παραγωγικός και ωφέλιμος; H τεχνητή δύναμη που αντλείς από σένα για σένα. Πόσο θα πείθεις κάθε μέρα τον άπιστο εαυτό σου; Aφού δεν πείθεται και δεν ξεγελιέται με τίποτα. Και κάπου εκεί οι άμυνες λιγοστεύουν, τα γόνατά σου τρέμουν από την πολύχρονη ορθοστασία αλλά δε θες να παραδοθείς στην κούραση. Μένεις πεισματικά όρθιος και προσποιείσαι τον ξεκούραστο. 

Φορώντας ένα αντιναζιστικό μήνυμα - γράφει η Κατερίνα Παπανικολάου

Είναι δύσκολο στην Ελλάδα να μιλήσουμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι πως δεν είμαστε μια δημοκρατική χώρα. Είμαστε όμως ένας βαθιά φοβικός λαός. Μια κοινωνία που φοβάται είναι αδύνατο να δει τον πλησίον της στη διαφορετικότητά του. Ταυτόχρονα το υβριστικό με ομοφοβικό περιεχόμενο tweet εκλεγμένου πολιτικού και η ορκωμοσία της νέας δημοτικής αρχής στη Θεσσαλονίκη είναι οι ενδείξεις της κοινωνίας όπου οποιοδήποτε διαφορετικό σχολιάζεται και προκαλεί έριδες. Το ομοφοβικό σχόλιο δεν είναι κάτι περισσότερο απο αυτά που ακούς καθημερινά στο δρόμο για τον πούστη και την αδερφή, για τη λεσβία, για το μαύρο, τον άσπρο, τον Εβραίο. 

Vantablack, πιο μαύρο από το μαύρο - The Science Spot

To Vantablack είναι ένα νέο πιο μαύρο και από μαύρο υλικό που δημιούργησαν Βρετανοί ερευνητές και το οποίο δεν απορροφά παρά το 0,035% του φωτός που πέφτει πάνω του.

Το υλικό δημιουργήθηκε από την εταιρεία Surrey Nanosystems,η σχετική επιστημονική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό οπτικής "Optics Express" και θα παρουσιαστεί επίσημα στη διεθνή έκθεση αεροναυπηγικής Φαρνμπόροου.

Αυτό ήταν και φέτος! - γράφει ο Γιάννης Αποστόλογλου

Αυτό ήταν λοιπόν και το φετινό καλοκαίρι! Το φινάλε των διακοπών πλησιάζει για τους περισσότερους, οι ομπρέλες μαζεύτηκαν, οι ψάθες τυλίχθηκαν, παραμένοντας παρόλα ταύτα ετοιμοπόλεμες για κάποια ημερήσια εξόρμηση σε κάποια κοντινή παραλία, έτσι ώστε η προσαρμογή στην καθημερινότητα να γίνει ομαλά και σιγά σιγά! Ας βρούμε τη δύναμη να προσαρμοστούμε ξανά στους ρυθμούς της καθημερινότητας μας διότι έχω την υποψία πως οι καλοκαιρινές διακοπές, όσο ευχάριστες και αναγκαίες αν είναι, περισσότερο μας αποσυντονίζουν παρά βοηθούν στην εξασφάλιση και διατήρηση της ισορροπία μας.

Αυτό τον χειμώνα ας έρθουμε λίγο πιο κοντά μ’ ανθρώπους που ξεχνάμε ότι είναι δίπλα μας και που έχουν την ανάγκη μας, να γίνουμε παρέα, να ανεχτούμε και να κουβεντιάσουμε, χωρίς να συσσωρεύσουμε άγχη και αδιέξοδα. Η ελπίδα μου είναι, ο χειμώνας που θα έρθει να είναι ομορφότερος, δημοκρατικότερος και πιο δημιουργικός για την κοινωνία και για την πατρίδα μας.

Ανεργία και τεχνολογία στον 21ο αιώνα (Μέρος Β΄) - γράφει ο Γιώργος Σιάμινος

Η εξέλιξη της τεχνολογίας βελτίωσε ποσοτικά και ποιοτικά τις ζωές μας. Όσοι δαιμονοποιούν την εισαγωγή της στην παράγωγη, διαφέρουν ελάχιστα, από τους Λουδίτες του 19^ου αιώνα, οι οποίοι είχαν κηρύξει πόλεμο εναντίον της, αφού ένιωθαν να χάνουν τις δουλειές τους εξαιτίας της εμφάνισης υφαντικών μηχανών. Ο τεχνολογικός ντετερμινισμός είναι ένα παρωχημένο ιδεολόγημα που αποπροσανατολίζει την συζήτηση για την αύξηση της ανεργίας, διότι υποστηρίζει ότι η τεχνολογία από εργαλείο/μέσο που σχεδιάζεται και χρησιμοποιείται από τον δημιουργό του (άνθρωπο) μπορεί να μετατραπεί σε αυτόνομο οργανισμό που δρα ανεξάρτητα και πολλές φορές αντίθετα στην ανθρώπινη βούληση.

Βενεζουέλα, Μέρος α) - γράφει ο Βαγγέλης Θεοφίλου

Δε νιώθω τα άκρα μου... Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου... Δε ξέρω που βρίσκομαι... καθ'οτι η όραση μου θολή και οι αισθήσεις μου αναιμικές δίνουν μάχη να με επαναφέρουν στον κόσμο του υπαρκτού. Ακούω νερό να κυλάει...αισθάνομαι ένα δροσερό αεράκι να μου ξεσηκώνει την φράντζα και αντανακλαστικά χαμογελάω. Εξέρχομαι σταδιακά από τον λήθαργο και αναδύομαι σε μια κατάσταση ημισυνειδητότητας.

Το σώμα μου αποκτάει υπόσταση και η όραση μου αρχίζει να λαμβάνει και να μεταφέρει εικόνες στους νευρώνες μου. Σχεδόν πια έχω συνέλθει και αρχίζω να παρατηρώ το χώρο προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξηγήσω το που βρίσκομαι.

"Ζυρίχη ώρα μηδέν" - γράφει η Κατερίνα Παπαστέργιου

Όλα κυλούν ρολόι σαν αυτά τα πανάκριβα ακριβείας που φιγουράρουν στις αστραφτερές βιτρίνες. Φτάνεις στο κέντρο είναι ακριβώς, χτυπά το μεγαλόπρεπο ρολόι πύργος που ξεχωρίζει από τα άλλα και υψώνεται γιγαντιαία μπροστά σου, άλλωστε δεν είναι τυχαία ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Στο άκουσμα του ήχου μια ταραχή σαν βίαιο ξύπνημα, το κοιτάς σαστίζεις, ασυνήθιστο το αυτί σε ήχους στη χώρα αυτή. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια πρώτη φορά ζεις και τα τρία μαζί. Ταυτόχρονα. Μια ησυχία όμως που καταντά ενοχλητική όταν διαρκεί πολύ, τα αυτοκίνητα δεν κορνάρουν, οι άνθρωποι δεν μιλούν δυνατά σαν μια ανοιχτή βιβλιοθήκη στο δρόμο, περπατούν αργά με βήμα σίγουρο. Τόσες μέρες εκεί δεν έτρεξε κανείς να προλάβει το τραμ ή κάτι να προλάβει γενικώς.

Ανεργία και τεχνολογία στον 21ο αιώνα (Μέρος Α΄) - γράφει ο Γιώργος Σιάμινος

Πριν τις εκλογές ο Σαμαράς έταξε 700000 νέες θέσεις εργασίας, ο Βενιζέλος 800000 (αν έταζε 1000000, ίσως το ΠΑΣΟΚ να έπαιρνε 10%), ενώ ο Τσίπρας τα κάνει όλα και συμφέρει, θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους στο δημόσιο, θα ανοίξει νέες δουλειές στον ιδιωτικό τομέα, θα..θα..θα…! Και να φανταστεί κανείς ότι είχαμε ευρωεκλογές και τοπικές εκλογές. Στο μόνο που είναι τσιγκούνηδες οι πολιτικοί είναι το αίσθημα ντροπής. Λογικά στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα φτάσουν στο σημείο να πουν, ότι πρέπει να γίνει εισαγωγή εργατικού δυναμικού, αφού κινδυνεύουν να μείνουν ακάλυπτες θέσεις εργασίας από την πολύ… ανάπτυξη!

"Αστρικός Ωκεανός" - γράφει ο Βαγγέλης Θεοφίλου

Πάντα με γοήτευε η υπερβολή.

Η αδυναμία του χάους να ταξινομηθεί.
Πόση αναρχία κρύβει στα σκέλια της η αρμονία. 

Το πόσο αρμονικά διαδέχεται το σκοτάδι το φως. 

Το πως τα μάτια σου δεν ήτανε ποτέ ο προορισμός,  μα ήτανε ένας φάρος φωτεινός. Τα βράχια και τις ξέρες της ζωής να μου φωτίζει... μη πέσω πάνω τους και τσακιστώ.
Τα μάτια σου δεν ήτανε ούτε λιμάνι, ούτε σταθμός... μα ένας φάρος φωτεινός. Παλιός, σκουριασμένος, από την αλμύρα φαγωμένος. 

Ένα απαλό φως στον υγρό και σκοτεινό μου ορίζοντα. Να μου θυμίζει, να μου υπενθυμίζει, τι να καρτερώ και τι να αποφεύγω.  Τι να προσμονώ και τι να λησμονώ

Πρόληψη... η πρώτη νίκη! - γράφει ο Θωμάς Καραδήμος

Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές των ανθρώπων εάν είχαν την ΄΄πρόληψη΄΄ στη ζωή τους;

Όταν χάνεις έναν δίκο σου άνθρωπο είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.Αν ο θάνατος είναι απο πρόβλημα υγείας και ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία, τότε τα συναισθήματα που γεννιούνται γίνονται πιο δυνατά.Στην αρχή νιώθεις θλίψη πόνο αδικία,ψάχνεις να βρεις την αιτία , από τις πρώτες σκέψεις λες "γιατί σε εμάς" όσο εγωιστική και αν είναι αυτή η σκέψη.

 Τα βάζεις με το Θεό, με την τύχη την μοίρα σε οτι πιστεύει ο καθένας. Αλλά.Αλλά χωρίς να βρίσκεις την λύση.

Έγκλημα και τιμωρία- γράφει ο Βαγγέλης Θεοφίλου

Μάλλον το " Έγκλημα και Τιμωρία " του Ντοστογιέφσκι δε θα γινόταν ποτέ σενάριο για ταινία στην Ελλάδα. Θα το απαγόρευε το ΕΣΡ ως αιρετικό. Ως ριζοσπαστικό και... επικίνδυνο!

Κλασσικές και αυταπόδεικτες έννοιες στην Ελλάδα  που κωφεύει με μαεστρία θα θεωρούνταν ως προσβλητικές για τους θεσμούς. Ποιους θεσμούς άραγε; Ποια δημοκρατία προασπίζουν αυτοί οι θεσμοί; Την δικιά  τους μάλλον. Αυτό το έκτρωμα που έπλασαν κατ' εικόνα και κατ 'ομοίωση τους, που ουδεμία σχέση έχει με τις αξίες και τα ιδεώδη που κληρονομήσαμε ως είδος. Κακέκτυπο δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Εδώ, καθημερινά είμαστε εθισμένοι στο sequel "Έγκλημα και Ατιμωρησία". Τόσο εθισμένοι είμαστε μάλιστα που περιμένουμε με ανυπομονησία την νιοστή σεζόν στα ελληνικά δικαστήρια να δίνει ρεσιτάλ κακής ερμηνείας. Εγκληματίες μεγατόνων  και ένοχοι πάσης φύσεως, άνθρωποι που διατείνονταν ότι θα αλλάξουν την ισχύουσα κατάσταση, σουλατσάρουν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσα μας –ατιμώρητοι. 

Απότομη προσγείωση- γράφει ο Βαγγέλης Θεοφίλου

Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή που ο καφές σου είναι πιο πικρός από κάθε άλλη φορά. Γενναία δόση καφέ μήπως και η καφεΐνη κατορθώσει να ξυπνήσει το ναρκωμένο αίμα μας. Μήπως και συγκρουστεί κανένα μόριο καφεϊνης στο πέρασμα της με κανένα νεύρο μας και καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από την έκρηξη.
Όλο και πιο συχνά τελευταία έχω την εντύπωση οτι όταν πέφτω για ύπνο, είναι σαν να βυθίζομαι σε έναν κόσμο που απέχει παρασάγγας από τον δικό μας, τον γήινο. Πολλά βράδυα βλέπω οτι πετάω, ή βουτάω στο κενό χωρίς να προσγειώνομαι στο έδαφος και να πεθαίνω.

"Το πάρκο με τις παπαρούνες και η αισθητική στο Ποτάμι" - γράφει η Κατερίνα Παπανικολάου

Δεν είχα ξαναπάει σε πολιτική συνάντηση με επικεφαλής κόμματος σε παρκάκι στην παραλία... μέχρι χθες. Μέχρι που ο Σταύρος (Θεοδωράκης) έκανε το Ποτάμι να μοιάζει όχι το κόμμα της κοινής λογικής αλλά το κόμμα μιας καλής αισθητικής. Ναι γνωρίζω οξύμωρο να επιλέγει κανείς το κόμμα που θα τον εκπροσωπήσει με βάση την αισθητική, ενώ όπως ακούγεται ασταμάτητα "ο κόσμος έχει τα προβλήματά του". Κι εγώ σε αυτόν τον κόσμο ανήκω, με τα δικά μου προβλήματα που σχετίζονται με την κακοδιαχείριση και την κακή διακυβέρνηση, με το μη ανθρωπισμό και με την κοινωνική πτώση.